Kώστας Kαββαθάς
«...Κι' ακόμα είδα το Σίσυφο φριχτά βασανισμένο.
κοτρώνα αυτός θεόρατη και με τα δυο βαστούσε,
και στυλωμένος έσπρωχνε, με πόδια και με χέρια, την πέτρα πάνω στο βουνό.
κι ότι έκανε να φτάσει και να περάσει πάνω από τη κορφή, την έπαιρνε το
βάρος και προς τον κάμπο ανήλεη κατρακυλούσε η πέτρα.
Κι αυτός πάλι έσπρωχνε βαριά, και το κορμί του
ο ιδρός,
παρέχυνε και σκέπαζε την κεφαλή του η σκόνη1...»
ΣΑΝ τον μυθικό ήρωα της Κορίνθου, το Σίσυφο, το γιο του Αιόλου και αδελφό
του Αθάμαντα, έτσι κι? εμείς είμαστε καταδικασμένοι να σπρώχνουμε αδιάκοπα
μια πέτρα στην πλαγιά του βουνού. Και μόλις πλησιάζουμε στην κορυφή, η
πέτρα ανήλεη να κατρακυλάει πάλι προς τον κάμπο και άντε απ? την αρχή.
Πόσοι από ?σας, που πασχίζετε στη νεοελλάδα, αισθάνεσθε σαν τον ήρωα του
μύθου; Πόσοι δεν έχετε δει τις προσπάθειες μιας ζωής να γυρίζουν εκεί που
ξεκίνησαν όχι επειδή αδιαφορήσατε ή κάνατε λάθη, αλλά γιατί έχετε την
ατυχία να κατοικείτε σε μια χώρα που μόνιμα ζει ανάμεσα στο μύθο και την
πραγματικότητα. Δεκάδες τα παραδείγματα. Από τον άνθρωπο που αναγκάζεται να
πληρώσει αναδρομικά τους φόρους που του επιβάλλει ένα διαλυμένο και
ανάλγητο κράτος μέχρι τον επαγγελματία που, απ? τη μια στιγμή στην άλλη,
βρίσκεται στους δρόμους επειδή άλλαξε το νομοθετικό «καθεστώς» που «διέπει»
τη δραστηριότητά του.
Από πού ν? αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς; Απ? τα καθημερινά και
τετριμμένα; Όποια δουλειά κι? αν κάνουμε, με ό,τι κι? αν ασχοληθούμε,
αισθανόμασθε σαν τον ήρωα απ? την Κόρινθο. Πολεμάμε, παλεύουμε, ιδρώνουμε,
σπρώχνουμε σαν είλωτες για να φέρουμε σε πέρας ακόμα και τα πιο απλά και
καθημερινά πράγματα.
Πόσα χρόνια περιμένουμε και τι εξευτελισμούς υφιστάμεθα από τους λαύρους
«υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος» για να αποκτήσουμε τηλέφωνο; Πόσες
εκατοντάδες χιλιάδες δραχμές πληρώνουμε σε νονούς και μεσίτες για ν?
αγοράσουμε μια «γραμμή;» σε περιοχή που «δεν υπάρχουν αριθμοί;». Πόσα
ξοδεύουμε σε «δωράκια» και μίζες για να κάνουμε τη δουλειά μας; Πόσες
εκατοντάδες ώρες χάνουμε προσπαθώντας να τηλεφωνήσουμε στους δικούς μας ή
στους συνεργάτες μας; Πόσες χιλιάδες ώρες περιμέναμε να περάσει το
λεωφορείο; Πόσες χιλιάδες (μαύρες) δραχμές δίνουμε στον «υπάλληλο» της
πολεοδομίας για να μας «εγκρίνει» την άδεια για την οικοδομή ή στο «όργανο»
για να κάνει τα στραβά μάτια; Πόσες παράνομες οικοδομές χτίστηκαν ενώ εσείς
χτίζατενόμιμα το σπίτι σας; Πόσες δεκάδες ώρες χάσαμε από τις ατέλειωτες
πορείες των συντεχνιών, πόσες επιταγές ή συναλλαγματικές σφραγίστηκαν ή
διαμαρτυρήθηκαν από τις απεργίες των μόνων εργαζομένων στη νεοελλάδα, των
«εργαζομένων» στις ΔΕΚΟ; Πόση οικονομία κάναμε στο νερό για να δούμε
χιλιάδες κυβικά να χύνονται στους δρόμους από σπασμένους αγωγούς επειδή
«άργησε η ΕΥΔΑΠ;».
Ατέλειωτος ο κατάλογος και αμέτρητοι οι βράχοι που σπρώχνουμε προς την
κορυφή, μόνο για να τους δούμε να κατρακυλούν πάλι στην πεδιάδα.
Κι? εμείς, πολίτες ενός ανατολίτικου ευρωπαϊκού κράτους, βαδίζουμε με το
κεφάλι σκυμμένο, ελπίζοντας ότι, θα έλθει μια μέρα που τα πράγματα θα
φτιάξουν, αλλά αυτή η μέρα δεν έρχεται ποτέ γιατί και εμείς κατά βάθος δεν
θέλουμε ν? αλλάξουν. H φαινομενική πραγματικότητα μας βολεύει. Μας δίνει τη
δυνατότητα να διαμαρτυρόμαστε για το νόμο περί αυθαιρέτων ενώ, την ίδια
στιγμή, χτίζουμε το δικό μας αυθαίρετο. Τη νύχτα της 14ης Αυγούστου,
παραμονή της γιορτής της Παναγίας, μια ομάδα αθεόφοβων σήκωσε ένα διώροφο
δέκα μέτρα από το δρόμο της Αγίας Μαρίνας στα Μεσόγεια και κανείς δεν τους
εμπόδισε. Είναι βέβαιο ότι τα «όργανα» των τοπικών αστυνομικών τμημάτων
είτε έλειπαν με «άδεια», είτε δεν είχαν βενζίνη να κινήσουν το περιπολικό,
είτε έκαναν τα στραβά μάτια. Θα ήταν άραγε υπερβολή αν λέγαμε ότι, στο
εορταστικό τριήμερο, χτίστηκαν 3.000 αυθαίρετα σε όλη την Ελλάδα; Πέστε
μου... Αυτό το γεγονός δεν αποτελεί μαρτύριο του Σίσυφου για τους πολίτες
που πλήρωσαν τα «παράβολα», πήραν άδεια κι? έχτισαν τα σπίτια τους νόμιμα;
Τι να τα κάνω τα συμβούλια Επικρατείας, που «αναπέμπουν» τα διατάγματα
Κατσιγιάννη και τις υστερικές κραυγές της αντιπολίτευσης για την
«καταστροφή των δασών» όταν, οι Έλληνες πολίτες καταπατούν 100 στρέμματα
κρατικής γης το λεπτό και χτίζουν 100 αυθαίρετα το 24ωρο χωρίς κανείς να
τους εμποδίζει αφού, όπως επανειλημμένα έχουμε πει, ΟΛΟΙ είναι στο
«κόλπο»... Ποιά κυβέρνηση, ποιός «άγιος» πρωθυπουργός, ποιός ασκητής
υπουργός θα μπορέσει να κινήσει το μονόλιθο της συλλογικής συνωμοσίας που,
με μαθηματική ακρίβεια, οδηγεί όχι απλώς στην καταστροφή, αλλά στο ξερίζωμα
του περιβάλλοντος... Τι να κάνουν ακόμα και οι δυνάμεις πυρόσβεσης των...
ΗΠΑ όταν εμείς οι ίδιοι καίμε τα δάση από συμφέρον ή από... βλακεία. Τι
μπορούν να κάνουν οι υπηρεσίες καθαριότητας, ακόμα και της καλύτερης
τοπικής αυτοδιοίκησης όταν, 300.000 εποχούμενες χωματερές πετάνε τα
σκουπίδια τους όπου βρουν...
Έχετε ακούσει κανέναν να καταφέρεται εναντίον των καταπατητών, των
εμπρηστών και του αυθαιρετούντως «λαού;». Όχι με γενικότητες του στιλ
«έδρασαν πάλι οι οικοπεδοφάγοι και οι εμπρηστές», αλλά με συγκεκριμένες
καταγγελίες για την παράνομη δόμηση από απλούς πολίτες σε πυρπολημένες
περιοχές. Κανείς δεν τολμάει να πει την αλήθεια. Κανείς δεν διανοείται να
αποκαλύψει τους πραγματικούς ενόχους. Οι αυθαίρετες βίλες που βλέπουμε στα
δελτία των 8.30 δεν φύτρωσαν εκεί με τις πρώτες βροχές. Σε κάποιους ανήκουν
κι? αυτούς τους κάποιους κανείς δεν τολμάει να τους πειράξει γιατί θα
ξεσηκωθούν τα κομματικά μέσα ενημέρωσης και θ? αρχίσουν να κατηγορούν την
κυβέρνηση (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ δεν έχει σημασία) για... αναλγησία. Το είπαμε και θα
το ξαναπούμε. Αν, κάποιος ονειροπόλος υπουργός Περιβάλλοντος στείλει τις
μπουλντόζες για να γκρεμίσει τ? αυθαίρετα, τίθεται σε λειτουργία η μέθοδος
της αντεστραμμένης πραγματικότητας. Οι οθόνες γεμίζουν με τις εικόνες της
εθνικής κυτταρίτιδας που, ξαπλωμένη στο χώμα, σφαδάζει και τσιρίζει
υστερικά επειδή της «καταστρέφουν το βιός». Το βράδι τα μηχανήματα
αποχωρούν και η αυθαίρετη δόμηση συνεχίζεται ανενόχλητη μέχρι την επόμενη
προεκλογική περίοδο όπου παίρνει διαστάσεις θεομηνίας.
Ας δούμε όμως λίγο και το «δικό μας» χώρο, τον αυτοκινητιστικό χωρίς να
υποκύψουμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε τη νεκρανάσταση της... απόσυρσης.
Για το νέο αυτό θέατρο (που εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα) διαβάστε το
Βαρόμετρο και τα σχόλιά μας στις σελίδες των νέων και σ? εκείνες με τις
τιμές). Οι παλαιότεροι θα θυμάσθε τα άρθρα μας για τους κινδύνους που
αντιμετωπίζει ένας σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος που οδηγεί τ? αυτοκίνητό
του στην Ελλάδα. Λέγαμε τότε ότι, θα έλθει μια μέρα που το θανατικό θα
εκλείψει ή έστω θα μειωθεί όταν στους δρόμους θα βγουν νέοι οδηγοί,
άνθρωποι που έχουν αποβάλλει την ανατολίτικη νοοτροπία, έχουν μάθει να
οδηγούν, να σέβονται τους άλλους και να προστατεύουν το περιβάλλον.
Κοιτάξτε γύρω σας. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι συντρίμμια αυτοκινήτων. Το
αθώο(;) αίμα ρέει στα ρείθρα των πεζοδρομίων που, με τη σειρά τους είναι
γεμάτα από κάθε λογής σκουπίδι που πετάει ο «εθνικά υπερήφανος» και
«δημοκρατικός» λαός μας. Γιατί βάζω τις λέξεις σε παρενθέσεις; Γιατί, η
εθνική υπερηφάνεια δεν διασφαλίζεται ούτε πιστοποιείται από τις δηλώσεις
των κομματαρχών και των κωμικών παρατρεχάμενών τους, αλλά από τη
συμπεριφορά των εν λόγω κυρίων και από τη συμπεριφορά του κοινωνικού
συνόλου. Αποκλείεται να είναι «εθνικά υπερήφανος» ή «δημοκράτης» εκείνος
που είναι ανίκανος, πρώτα να αποδεχθεί τους κομματικούς του αντιπάλους και
μετά να συζητήσει μαζί τους για τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η
χώρα όπως, αποκλείεται να είναι δημοκράτης και εκείνος που πετάει τα άδεια
κονσερβοκούτια, τα στρώματα, τα πλυντήρια και τους καναπέδες, τα μπάζα, τα
βρωμοσκούπιδά του γενικώς, όπου και όπως του καπνίσει. Κομπλεξικός,
«κάφρος», βρωμιάρης, ακόμα και φασίστας μπορεί να είναι, αλλά εθνικά
υπερήφανος και δημοκρατικός πολίτης σίγουρα δεν είναι. Αυτή είναι λοιπόν η
χώρα της φαινομενικής πραγματικότητας. Αν κανείς έχει το κουράγιο να
παρακολουθήσει τις ομιλούσες κεφαλές που παρουσιάζονται κάθε βράδι στα
κανάλια θα πιστέψει ότι ζει σε ένα πρότυπο δημοκρατικό κράτος που οι δεσμοί
λειτουργούν στην εντέλεια, που ο πολίτης είναι «βασιλιάς» και η εξυπηρέτησή
του υπόθεση που δεν συζητιέται. Αρκεί όμως να κλείσει τη συσκευή για να δει
ότι, πίσω απ? τις χυδαίες μεγαλοστομίες λειτουργεί μια άλλη, παράλληλη,
πραγματικότητα, αυτή που αποπειραθήκαμε να περιγράψουμε πιο πάνω.
Τι να τις κάνω τις βαρύγδουπες δηλώσεις, τις απειλές, τις μηνύσεις και τις
θεατρικές διαμαρτυρίες για την πρόσφατη επίσκεψη του τέως και της
οικογένειάς του όταν δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το αύριο, όταν πεθαίνω στο
δρόμο επειδή δεν «εφημερεύουν» τα νοσοκομεία ή αργούν τα νοσοκομειακά;
[Παρένθεση: πρώτο θέμα με τις υστερικές τους κραυγές έκαναν τον... Κοκό.
Αντί να αγνοήσουν την επίσκεψη και να αρνηθούν να κάνουν οποιοδήποτε σχόλιο
μέχρι να πάει απ? εκεί που ήλθε φρόντισαν, σε συνεργασία με τα κανάλια, να
του δώσουν τη δημοσιότητα που τόσο επιθυμούσε. Μέχρι τορπιλάκατους και C130
χρησιμοποίησε η διεύθυνση του βαριετέ. Αυτοί (Όλοι. Γαλάζιοι, πράσινοι,
ροζ) θα είναι υπεύθυνοι αν, στις επόμενες εκλογές, εμφανισθεί ένα
φιλοβασιλικό κόμμα και πάρει ένα ποσοστό που θα μας κάνει όλους να
«τρέχουμε».]
Τι να τις κάνω τις ρητορίες για υπερήφανη και ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική
όταν, επί 19 ολόκληρα χρόνια, οι Τούρκοι μας κάνουν την Πράξη στην Κύπρο
κι? ετοιμάζονται να μας σοδομίσουν στο Αιγαίο και στη Θράκη; Τι μου
χρειάζονται οι πομφόλυγες των «συνδικαλιστών» και οι κοκορομαχίες στη Βουλή
για τον OTE όταν, για να βάλω τηλέφωνο, πρέπει να παρακαλέσω, να φιλήσω
κατουρημένες ποδιές, να λαδώσω και να περιμένω και 14 χρόνια; Τι να τους
κάνω τους «αγώνες των εργαζομένων» όταν κανείς απ? αυτούς (τους «αγώνες»)
δεν έχει γίνει για τον απλό πολίτη, αλλά για τα συμφέροντα κάποιου, συνήθως
αφανούς επικυρίαρχου κάτω απ? το μανδύα της δήθεν προστασίας του... εθνικού
πλούτου και των «κεκτημένων;». Ποιός απ? αυτούς που «αγωνίζονται» για τα
συμφέροντά του σκέφθηκε ποτέ τα δικά μας συμφέροντα; Ποιά ομιλούσα κεφαλή
δίνει δεκάρα για την αγωνία του επαγγελματία, του βιοτέχνη, του επιστήμονα
που, για να κάνει τη δουλειά του, σπρώχνει καθημερινά το βράχο του Σίσυφου;
Καμιά... Και ξέρετε γιατί; Γιατί καμιά απ? αυτές (τις ομιλούσες κεφαλές)
ΔΕΝ EXEI ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ. Ούτε μία δεν έχει νιώσει την αγωνία του
γραμμάτιου που θα διαμαρτυρηθεί, της επιταγής που θα σφραγισθεί, του
ενοικίου, του IKA, της εφορίας που πρέπει να πληρωθεί, των παιδιών που
πρέπει να μορφωθούν. Όλα αυτά, τα σε διαρκή ταραχή ευρισκόμενα κρανία, δεν
έχουν διαχειρισθεί στη ζωή τους ούτε περίπτερο κι? επομένως δεν είναι σε
θέση να καταλάβουν τις ανάγκες του απλού πολίτη. Το μόνο που τα ενδιαφέρει
είναι το κομματικό (και πολιτικό τους) μέλλον κι? από κει και πέρα το χάος.
Μα, θα πείτε, όλοι έτσι είναι; Και βέβαια όχι. Υπάρχουν και λίγοι Δον
Κιχώτες που πιστεύουν ότι με την παρουσία και τους αγώνες τους (χωρίς
εισαγωγικά) θα βοηθήσουν ν? αλλάξουν τα πράγματα. Όμως αυτοί είναι οι
λίγοι, οι ταπεινοί, που δεν κραυγάζουν στα μικρόφωνα, δεν κάνουν «διακοπές»
στη Σίφνο και στην Κρήτη. Είναι οι εργάτες, οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες,
οι βιομήχανοι (υπάρχουν δυο-τρεις που «σκίζουν» στην Ελλάδα), οι τεχνικοί
και οι μηχανικοί που εργάζονται σκληρά, που διατηρούν την αξιοπρέπειά τους,
που δεν περνούν τις ώρες τους στο «μπιντέ», δεν ξενυχτάνε στα κωλάδικα, δεν
χάσκουν στα «κοσμικά» και κομματικά στέκια, δεν είναι στη «μισθοδοσία»
κανενός ισχυρού. Είναι οι άνθρωποι που με την εργασία, τη θυσία και την
αυταπάρνηση επιτρέπουν σ? αυτή τη χώρα να υπάρχει και να λειτουργεί. Είναι
οι σύγχρονοι Σίσυφοι, οι πραγματικά εθνικά υπερήφανοι και δημοκρατικοί
πολίτες της Ελλάδας. Είναι οι εργάτες που «...σπρώχνουν βαριά, και το κορμί
τους ο ίδρος παραχύνει και σκεπάζει την κεφαλή τους η σκόνη..» για να
παραφράσουμε τον Όμηρο. Οι άλλοι είναι, απλώς κεφαλές και, σαν τέτοιες,
σύντομα θα φάνε το κεφάλι τους. Οι πραγματικά εθνικά υπερήφανοι και
δημοκρατικοί πολίτες αυτής της χώρας βαρέθηκαν πλέον τα καμώματά τους_Κ.Κ.